Extra levensdimensie na indrukwekkend weerzien
door Geert De Breucker
Of zijn zus, Jorieke, hetzelfde gezicht heeft als zijn moeder, ziet Tjaco niet. Hij is blind. Maar vorig jaar hoorde hij dat hun stemmen hetzelfde klinken. De 2 adoptiekinderen gingen op zoek naar hun biologische ouders. Terloops deed een bamboestok Tjaco beseffen dat zijn leven anders had kunnen verlopen.
Tjaco van der Weerd is 17 jaar en woont in Kampen. Op zijn zevende werd hij blind. Tjaco werd geboren op Sri Lanka. Toen hij enkele maanden oud was, werd hij samen met zijn 3 jaar oudere zus, Jorieke, geadopteerd door Nederlandse ouders. “Toen ik geboren werd, verliet onze vader ons”, vertelt Tjaco. Zijn moeder was door haar familie verstoten en bood beide kinderen voor adoptie aan. In een land waar alleenstaande moeders geen beroep kunnen doen op een uitkering, zag de jonge vrouw geen andere oplossing.
Nieuwjaarscadeau
Bijna 15 jaar later wilde Jorieke weten wie haar biologische moeder was. In 2004 vond zij hun moeder terug. De eerste brieven werden uitgewisseld. Met de tsunami, die eind dat jaar ook Sri Lanka teisterde, hield het contact op. Tjaco en Jorieke vreesden dat hun moeder bij de ramp was omgekomen. Ze gingen opnieuw verbeten op zoek. In de eerste januaridagen van vorig jaar kregen ze eindelijk het verlossende bericht: hun moeder was gezond en wel. Tjaco kon zich geen mooier nieuwjaarscadeau voorstellen.
Hij en zijn zus besloten toen niet langer te wachten en wilden hun moeder ontmoeten. Hun adoptieouders zagen het eerst niet goed zitten. “Wat als het tegenvalt?”, vroegen ze. Maar broer en zus zetten door. Tjaco wist het geld voor de peperdure reis bij elkaar te krijgen dankzij zijn grote passie, het orgelspel. De jongen, die dagelijks zo’n vier uur oefent, organiseerde orgelconcerten en bracht een cd uit.
Schuchtere aanraking
In augustus was het zover. Beide kinderen vertrokken met hun adoptieouders naar Sri Lanka. Het bezoek aan de biologische moeder van Tjaco en Jorieke werd begeleid door een reisbureau, gespecialiseerd in dergelijke reünies. Wanneer ze met haar zouden kunnen praten, wisten broer en zus nog niet. Het gebeurde sneller dan verwacht. Het reisbureau had een ontmoeting geregeld in een hotel. Toen Tjaco naar zijn biologische moeder liep, schoten vele gedachten door zijn hoofd. “Toen ik voor haar stond, wist ik opeens helemaal niets meer. Ik wist niet of ik haar een hand moest geven of omhelzen.” Het werd een heel emotioneel weerzien. “Toen onze biologische moeder mij zag, moest ze heel erg huilen.” Tjaco en zijn zus hadden voor hun moeder vragen voorbereid. Een medewerker van het reisbureau fungeerde als tolk en leidde het gesprek in goede banen. In tweeënhalf uur werden 17 jaar overbrugd. Hun moeder, een kleine frêle vrouw, had al jaren een nieuwe partner, met wie ze een nieuw leven was begonnen. Hun biologische vader bleek bij de tsunami omgekomen te zijn. “Ik voelde echt dat het mijn moeder was”, vertelt Tjaco. “Haar stem was heel zacht en bescheiden en leek goed op die van mijn zus.” Tjaco durfde zijn moeder niet goed aan te raken. “Toen ik voor de foto mijn hand op haar schouder legde, heb ik stiekem gevoeld hoe lang haar haar was.”
Leven met bamboestok
Twee dagen later bezochten Tjaco en Jorieke het huis van hun moeder. Het was een kleine, primitieve houten woning in een afgelegen bergachtig gebied. Toen ze daar aankwamen, passeerde een blinde man met een bamboestok. “Dit had ik kunnen zijn”, bedacht Tjaco. De jongen vroeg zich na de ontmoeting met z’n biologische moeder af hoe zijn leven er had uitgezien, als hij niet was geadopteerd. “Maar daar kom je natuurlijk niet uit”, zegt hij.
Tjaco kijkt met heel warme gevoelens op zijn reis terug. Hij voelt zich sindsdien verbonden met zijn geboorteland. “Het is alsof ik nu een tweede vaderland heb. Of beter, Sri Lanka is mijn moederland geworden.”